Interview Stichting Carabic
De aftrap van onze interviewreeks startte bij Stichting Carabic in Amsterdam Zuidoost. Officieel een stichting sinds juni 2015, maar al sinds 2013 actief. De kernfocus van Carabic is: maatschappelijke zelfredzaamheid, integratie en participatie in de breedste zin van het woord, van vooral vrouwen en kinderen in Amsterdam Zuidoost. Deze organisatie wordt door Leila Azzam en Maureen Hubbard geleid.
Kun je kort schetsen wat de eerste lockdown en de onwetendheid die we allemaal hadden rondom een pandemie een jaar geleden voor jullie betekende?
Stichting Carabic richtte zich tot de Coronapandemie voornamelijk op het stimuleren van de ouderbetrokkenheid in Amsterdam Zuidoost. Het vergroten van de betrokkenheid van ouders bij de opvoeding en het onderwijs van hun kinderen resulteerde in de actieve deelname van ouders aan schoolactiviteiten. Een aantal vrouwen werd zelfs lid van de medezeggenschapsraad op diverse scholen.
Bij de aanvang van de coronapandemie verlegden we ons terrein meer naar hulp aan senioren, gezinnen met kinderen, flexwerkers en ongedocumenteerden. Vooral de laatsgenoemden werden zwaar getroffen en vallen totaal buiten de boot als het om steun van de overheid gaat. “Ze komen nergens voor in aanmerking, ze werken ook vooral in de horeca of de schoonmaak en dat lag helemaal stil”, aldus Maureen Hubbard van Stichting Carabic.
In hoeverre hebben jullie jezelf opnieuw moeten uitvinden? En wat hebben jullie concreet aangepast en veranderd in jullie werkwijze/dienstenpakket/aanbod?
Corona heeft ertoe geleid dat alle persoonlijke contacten werden stopgezet. De kwetsbare groepen namen tijdens lockdown massaal contact op met Carabic. Huilende mensen met schrijnende verhalen en hulpverzoeken, zoals: flexwerkers die werkloos waren geworden, ouderen die geen mantelzorg meer hadden, kinderen die digitale hulpmiddelen ontbeerden, alleenstaanden, daklozen, taxichauffeurs, ongedocumenteerden.
Het meest schrijnende was toch wel dat gezinnen geen eten hadden. De 10 Vrijwilligers van Carabic hebben in de eerst weken van de pandemie uit eigen middelen voedselpakketten aan ongeveer 90 gezinnen verstrekt. Op dit moment worden er wekelijks 900 voedstelpakketten aan hulpbehoeftigen verstrekt.
Waarvan dacht je, ‘hoe gaan we dit doen? En dit gaat ons nooit lukken?’ en wat lukte toch of heeft je het meest verbaasd het afgelopen jaar?
Om alle hulpverzoeken te honoreren is er contact gezocht met raadleden. In de buurt werd er geflyerd en aan mensen gevraagd om levensmiddelen te geven. Het flyeren heeft erin geresulteerd dat Stichting Blije Buren deze actie ging ondersteunen. Blije Buren loopt voorop in het verstrekken van gratis eten en een goed gesprek met de kwetsbare doelgroep. Deze actie is vervolgens ook onder de aandacht van het Ministerie van Defensie gekomen
Defensie bracht een twintigtal pallets met voedselpakketten naar Zuidoost voor wijkbewoners die door de coronacrisis in acute nood zijn gekomen. Deze actie en het bezoek van de Minister van Defensie aan Caribic heeft de landelijke pers gehaald, waardoor wij diverse donatoren konden verwelkomen.
Wat zijn de belangrijkste gevolgen van corona en de lockdown geweest voor de mensen die jullie ondersteunen?
– een toename van de depressieve klachten onder de doelgroep;
– de bestaande Schuldenproblematiek is verergerd
– veel echtscheidingen
– werkloosheid vooral onder ZZP’ers, Taxichauffeurs en laaggeschoolden
– mensen die dakloos zijn geworden
– senioren die mantelzorg zijn kwijtgeraakt
– zichtbaarheid van ongedocumenteerden
Waar trad het snelst en het meest ‘Corona moeheid’ op? En hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
Leila Azzam is allerminst tevreden met het gebrek aan hulp van de overheid voor de ongedocumenteerden in het Stadsdeel.
Met het oog op de ‘heropening’ van de wereld waar richten jullie je op? Zijn er achterstanden weg te werken? Hebben zich nieuwe mogelijkheden aangediend in het afgelopen jaar?
St. Carabic heeft een wachtlijst van ongeveer 300 gezinnen die een verzoek voor een voedselpakket hebben gediend. Dit zijn voornamelijk ongedocumenteerden. Een vastgoedbedrijf heeft kosteloos een bedrijfsruimte beschikbaar gesteld, waardoor wij de activiteiten kunnen voortzetten.
Wat heb je geleerd in dit bijzondere jaar?
Stichting Carabic is van een belangenbehartigingsclub overgestapt naar een professionele organisatie met goed gemotiveerde vrijwilligers. Mensen met een “dikke huid” die zich met hart en ziel inzetten voor de minder bedeelden in Amsterdam Zuidoost. In het afgelopen jaar hebben wij als team een enorme veerkracht, doorzettingsvermogen en saamhorigheid ontwikkeld. De kennis omtrent het armoedevraagstuk is enorm toegenomen. Wij zijn de ogen en oren van de politiek geworden en hebben als doel de problematiek van ongedocumenteerden sterker onder de aandacht te brengen zodat hier meer actie op wordt genomen.
Uit onverwachte hoek, lees het bedrijfsleven, hebben wij heel veel ondersteuning mogen ontvangen, zoals: transportmiddelen, huisvesting en financiële bijdragen. Wij hebben nieuwe vrienden erbij gekregen.
Wat is het eerste wat jezelf weer gaat doen als de wereld open is?
Leila geeft aan dat er in de komende maanden niet veel zal veranderen, aangezien de aanzienlijke schuldenproblematiek bij de doelgroep niet weg gaat als de wereld weer meer opengaat. Het zal nog een tijd gaan duren voordat er weer meer (ongeschoold) werk is en tot die tijd zet stichting Carabic zich onverminderd in om in de voedselondersteuning te kunnen blijven voorzien.
